_____________________✍कविता जतिबेला अम्बानी थिएनन् विनोद चौधरी थिएनन् त्यतिबेला म कामी दाई थिए म लोहार थिए,

_____________________✍ कविता शासकहरुको निद्रा हरायौ सामन्तहरूको धज्जी उडायौ जाली फटाहालाई नेटो कटायौ तानाशाहलाई घुँडा टेकायौ

सहिदले असक्त अवस्थामा बाँकि काम जिम्मा लगाए “झण्डा नछोड्नु, आदर्श नछोड्नु भनेर !” हामी भने

म सहिदलाई प्रेम गर्छु प्रिय सहिद म तिमिलाई प्रेम गर्छु । म तिम्रो मायाबाट प्रभावित

यतिखेर मैले कविता लेखूँ या नलेखूँ क्यै फरक पर्दैन् तर, सपनाहरूको जुलुस रोकिनु हुन्न सहिदका

तिमी चित्त बुझाएर बस भन्छौ तर म किन चित्त बुझाउँन्  सक्दिन  ? यन्त्रवत चलिरहेका मेरा

हामी पहाडको टुप्पोबाट पूर्वको सूर्योदय नियालिरहेका छौँ केही पलमै सुनौला देखिए अग्ला हिमचुचुराहरू हराभरा देखियो

गाउँमा गुञ्जिरहेछ तीजको लहर दिदी, बहिनी र भाउजूहरू भएर आगनमा जम्काभेट लगाएर रातो साडी र