कविता जतिबेला क्रान्ति भएकाे थियाे मैले हात उठाइन हात नउठाउनु असंलग्नता थिएन म व्यस्त

कविता पुर्खाहरुले भन्ने र सुन्ने गरेको शहर मेरो पहुँच भन्दा धेरै टाढा ठानिएको शहर गाउँका

कविता फुलको प्रतिक्षामा पुर्बक्षितीज नियाल्दै धानको प्रतिक्षागर्दै बोटमा झुलिरहेका सेता फुलेलीहरु ! मुस्कुराईरहेको अनुहारमा खुसीको

एक थान दरबारीयाहरुले कम्ता सताएका थिए  कम्ता हेपेका थिए चुस्नु चुसेका थिए  जनताको खुन र

पार्टीमाथि अघोषित प्रतिबन्ध थियो । दमन र धरपकडलाई तीब्र पारिँदै थियो । नेता कार्यकर्ता समाउने

______________________✍कविता तिमी भन्छेउ डाक्टर प्यारो, किनकी उनले सयौंको ज्यान बचाउँछन् । म भन्छु, किसान पनि

बुटवल: नेपाली साहित्य परिषद शिलाङ तथा परिषदद्वारा प्रकाशित ‘मादल’ पत्रिकाको स्वर्ण जयन्तीका अवसरमा अभिनन्दन तथा

क्रान्तिकारी यात्री मुक्तिको अविचलित यात्री क्षितिजको सुनौलो बिहान फर्किन थालेको कोपिला भोको पेटमा गाँस चिसो

  ए सशस्त्र दाई ल्याउन मटेङ्ग्राे रिस उठिसक्यो हिर्काई दिन्छु गुलेलीले त्यो चल्ला खाने चिललाई

ठेलेहरु हो, झोले,पोकेहरु हो! तिमीले यसरी ठेला,झोला, पोका बोकेर गुजारा गर्न पाउदैनौँ । तिम्रो ठेला,झोला,